Dobry moment

„(….)

Dźwięk uderzenia opuszków palców w klawisze starego fortepianu. Powtarzający się rytm melodii, chropowaty głos. Kilka pierwszych akordów i rodzące się w głowie pytanie. Ułamek sekundy, natychmiast znaleziona odpowiedz lokuje się gdzieś w zakamarkach umysłu. Zrozumiała.  Wreszcie zrozumiała, że jest szarym tłem, zlewającym się z szarością za oknem.  Niezauważalna. Niewidzialna. Wydawać by się mogło, że dotychczas zaznaczana dobitnie obecność nasunie jasną myśl, ustawi w odpowiedniej kolejności wszelkie ważne i mniej ważne rzeczy w czyimś życiu. Ale była niewidzialna. Zabolało. Ukuło mocno w samo centrum najważniejszego mięśnia ludzkiego ciała. Jedno zdanie, okrutne w swym brzmieniu, spowodowało chwilowe zatrzymanie akcji serca. Pewnie była to mikrosekunda lub nawet mniej. Sekunda podzielona na mikro części, z których jedna dała wyraźny znak niedotlenienia mózgu. Efektem była luka, w luce znaleziona odpowiedz na trudne i zagadkowe pytanie, które od długiego czasu siedziało, nie dając spokoju.  Najpierw żal.  Nogi niczym z waty, ugięły się pod jej ciężarem. Ale nim zdążyła się zorientować co się stało, w tym prawie niezauważalnym momencie, jakaś siła postawiła ją do pionu. Jest silna. Piekielnie silna. Pewna siebie, zna bardzo dobrze swoją wartość. Nie daje tak łatwo rzucać się na kolana. Zawsze gotowa do walki. Kiedy dostaje policzek, nie nadstawia drugiego.  W tej niepoliczalnie krótkiej chwili ustawiła swój system wartości w należytym porządku.

Całodzienne opady rzęsistego deszczu, niczym zimny prysznic oczyściły atmosferę.  W głowie niesamowity porządek, spokój, którego tak dawno nie było. Spogląda w lustro i widzi znowu tą samą, zadowoloną z życia osobę. Tak ma być.  Tak właśnie ma wyglądać to odbicie po drugiej stronie szyby. (…)”

dzień dobry w listopadach.

eM.